-
1 obcować
(-uję, -ujesz); viobcować z (+instr) — to associate lub mix with
* * *ipf.1. (= przebywać) mix, associate, rub shoulders (z kimś/czymś with sb/sth); obcować z przyrodą l. naturą commune with nature.2. rzad. (= współżyć, odbywać stosunek płciowy) have an intercourse, have sex ( z kimś with sb).The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > obcować
-
2 przyroda
ochrona przyrody — nature conservation lub preservation
* * *f.1. (= natura) nature; dzika przyroda wildlife; ochrona przyrody wildlife protection, nature conservation, environmental protection; pomnik przyrody natural monument; zwł. Br. nature monument; rezerwat przyrody nature reserve; siły przyrody powers of nature; na łonie przyrody in the open; obcować z przyrodą commune with nature.The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > przyroda
-
3 obc|ować
impf vi książk. 1. (przestawać) to commune- obcować z Bogiem/przyrodą/ludźmi to commune with God/nature/to mix with other people2. przest. (płciowo) to maintain a sexual relationship (z kimś with sb)The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > obc|ować
См. также в других словарях:
obcować — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk Ia, obcowaćcuję, obcowaćcuje {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} pozostawać w bliskich kontaktach z kimś lub czymś; przebywać często w czyjejś obecności, stykać się, przestawać z kimś,… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
przyroda — ż IV, CMs. przyrodaodzie, blm 1. «całokształt rzeczy i zjawisk tworzących wszechświat, świat (bez wytworów pracy ludzkiej); ziemia, woda i powietrze wraz z żyjącymi na nich i w nich roślinami i zwierzętami; natura» Dzika, pierwotna przyroda.… … Słownik języka polskiego
obcować — ndk IV, obcowaćcuję, obcowaćcujesz, obcowaćcuj, obcowaćował 1. «być z kimś (czymś) w bliskim kontakcie, utrzymywać z kimś żywe stosunki towarzyskie; przebywać, przestawać z kimś, z czymś, współżyć z kimś» Obcować z ludźmi. Obcować z przyrodą. 2.… … Słownik języka polskiego
natura — ż IV, CMs. naturaurze; lm D. naturaur 1. blm «całokształt rzeczy i zjawisk tworzących wszechświat, świat (bez wytworów pracy ludzkiej); ziemia, woda i powietrze wraz z żyjącymi na nich i w nich roślinami i zwierzętami; przyroda» Dzika, górska,… … Słownik języka polskiego
